"μεθεόρτιο" της Φωτεινής

Το παραμύθι αλλιώς

Πριν δυο χρόνια σ' ένα Γυμνάσιο στα δυτικά της Μακεδονίας. Ετοιμάζεται από το φθινόπωρο η παράσταση στην οποία εκείνη, η συγγραφέας, θα παρευρίσκεται. Έντεκα ιστορίες με άλλους τόσους πρωταγωνιστές, τα παιδιά διαβάζουν, ενθουσιάζονται, συγκινούνται, εκείνες οι τρεις, οι δασκάλες τους, το ίδιο. Και εκείνη, η Φωτεινή, η τέταρτή τους. Πάντα. Μια καρέκλα πάντα εκεί γι' αυτήν, με την προσμονή της τότε, μέσα στην απουσία της σήμερα.

Μοιράζονται οι ρόλοι των ηρώων. Όταν έρχεται η ώρα για την πέμπτη ιστορία, "Το δώρο που άργησε" και οι τρεις τους σκέφτονται αυτή τη μικρή. Είναι ήδη στην Τρίτη, απόφοιτος σε λίγο, τρία χρόνια στο Γυμνάσιο μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία με καρτερία που θα αναζητούσες και σε ενήλικα. Η επιλογή τους ήταν και μια προσευχή τελικά. Το δώρο που είχε ήδη αργήσει, να μην αργήσει άλλο. Χαμογέλασαν και της έδωσαν τον ρόλο, αν το ήθελε. Εκείνη η μικρή είπε ότι θα το' θελε, αν μπορούσε. Μπορούσε, λοιπόν. 

Οι πρόβες συνεχείς για μερικούς μήνες και ως τον Μάρτη της χρονιάς εκείνης. Σαββατοκύριακα, με πανσέληνο ή χωρίς, με γέμισμα ή στο λίγος, όλοι εκεί. Ενθουσιασμός και αγωνία. Και προσμονή. Πρόβες, πρόβες, πρόβες. Και κάπου εκεί, εκείνη η μικρή να βρίσκεται για μια ακόμα φορά εντός του νοσοκομείου της μακρινής πόλης. Αδυνατεί να παραστεί στις πρόβες, στην παράσταση την ίδια. Την αντικαθιστούν με ένα σφίξιμο αλλά και με την ελπίδα-ευχή να παραστέκει. Η Φωτεινή, όταν πληροφορήθηκε τα πίσω της αυλαίας, έφερε το βιβλίο της με την ιδιόχειρη αφιέρωση στη μικρή μαθήτρια, όπως ακριβώς κάνει και ο Άγιος στην ιστορία που εκείνη έπλασε. Το βιβλίο στάλθηκε στα χέρια της στο νοσοκομείο. Η παράσταση έγινε. Εκείνη η μικρή ήταν κοντά μας μες στη σκέψη μας διαρκώς. Και οι ευχές όλων μας. Ήταν σα να παίζαμε όλοι το παραμύθι από την αρχή και αλλιώς. Όμως δεν είχε ακόμη τελειώσει. Υπήρχε και το "δώρο".

Πέρασαν δυο σχεδόν χρόνια από τότε. Τώρα εκείνη, η συγγραφέας, να παλεύει στ' αλώνι. Και τότε να έρχεται στο σχολείο εκείνη η μικρή, Λυκειοκόριτσο πια, να μοιράζεται μαζί μας το "δώρο" που χρόνια περίμενε, μια μεταμόσχευση που επιτέλους είχε πετύχει. Με δυσκολία κρατήσαμε τη συγκίνησή μας, με δυσκολία την κράτησε και εκείνη, η Φωτεινή, όταν το άκουσε στο τηλέφωνο. Δεν την έβλεπα, όμως νιώθω ακόμα και τώρα το χαμόγελό της να ραγίζει τη στιγμή, κάτι μεταξύ εμπιστοσύνης και ευγνωμοσύνης για κείνον τον "κόσμο" που δεν φαίνεται. Και που μας αγκαλιάζει όμως με μια βαθιά πρόνοια.

Δυο χρόνια ακριβώς μετά την παράσταση, τέλη του Μάρτη και πάλι, η Φωτεινή αποχαιρέτησε μακρόθεν τα δυτικά της Μακεδονίας που επίσης αγάπησε -κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά απ' τη θάλασσα.

Σήμερα που είναι η γιορτή της -στα ουράνια όμως- μοιράζομαι το παραμύθι της, όπως και το "άλλο" παραμύθι, το παραμύθι της ζωής, που γεννήθηκε μαζί του. Γιατί η αλήθεια μονάχα την αλήθεια συναντά. Και το παραμύθι φέρνει παραμύθι. Αν το πιστεύεις βαθιά κι ακλόνητα, όπως το' θελε και το' κανε εκείνη.

"ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ"

Στην αυλή του διαλείμματος η μικρή Αντριάνα πλησιάζει τη δασκάλα της.

"Κυρία, υπάρχει περίπτωση να καθυστέρησε φέτος για μένα ο Άι-Βασίλης; Δεν μου έφερε ακόμα δώρο".

Η δασκάλα δίστασε λίγο, κοίταξε προσεκτικά το πρόσωπο της Αντριάνας και της απάντησε με σταθερή φωνή:

"Και βέβαια μπορεί. Αν είχε πολλή δουλειά, αν του έτυχε κάτι σοβαρό, αν μπερδεύτηκε στην παράδοση του δώρου, αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για σένα, πολλά "αν" σκέφτομαι και λέω ότι μπορείς να πάρεις το δώρο σου με καθυστέρηση. Όσο το καλοστοχάζομαι, Αντριάνα μου, είμαι πιο σίγουρη ότι δε σε ξέχασε και ίσως για σένα να έχει κάτι πολύ ξεχωριστό".

Πράγματι, εκείνα τα Χριστούγεννα η Αντριάνα άργησε να πάρει το δώρο της, γιατί ο Άι-Βασίλης περίμενε να τελειώσει η εκτύπωση ενός βιβλίου. Όχι οποιουδήποτε βιβλίου, αλλά του βιβλίου του αγαπημένου συγγραφέα της Αντριάνας. Ξέρει ο Άι-Βασίλης!

Πήρε λοιπόν το βιβλίο "φρέσκο" από το τυπογραφείο, έτρεξε στον συγγραφέα και του ζήτησε να γράψει μια ιδιόχειρη αφιέρωση για τη μικρή μας φίλη. Ο συγγραφέας έγραψε συγκινημένος: "Στην Αντριάνα, που αγαπά τα βιβλία, ένα βιβλίο "νεογέννητο". Με όλη μου την αγάπη!".

Ύστερα, επειδή τα ελαφάκια του Άι-Βασίλη ήταν πια κουρασμένα, με ένα πουλάκι ειδικών καθηκόντων, το Μαντατοπούλι, έστειλε κατευθείν το δωράκι στο σχολείο.

Ο διευθυντής πήρε τον φάκελο με μεγάλη έκπληξη. Στη θέση του αποστολέα έγραφε: "Από τον Άι-Βασίλη για την Αντριάνα Π. του Β2". Κάλεσε στο γραφείο του τη μαθήτρια και της τον παρέδωσε. Το κοριτσάκι έλαμψε από χαρά και έτρεξε στη δασκάλα της.

"Κυρία, κυρία, πήρα δώρο! Ο Άι-Βασίλης το έστειλε!"

Η δασκάλα της κι εκείνη με χαρά τής απάντησε:

"Είδες; Άξιζε να περιμένεις. Η καθυστέρηση δεν είναι πάντα για κακό, Αντριάνα μου. Το δώρο έρχεται κι όταν δεν το περιμένεις".

"Ναι, κυρία, ναι!" είπε η μαθήτρια σφίγγοντας το βιβλίο στην αγκαλιά της, πολύτιμο και ανέλπιστο.

Ο Άι-Βασίλης άργησε, μα δεν την ξέχασε.

Το καλό αργεί καμιά φορά, αλλά έρχεται.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ, Ελιά στο πέλαγος, εκδόσεις Πατάκη, 2015