αρχίζω με το σ' αγαπώ

Κι ύστερα έφυγε. Κι άρχισα να τον αναζητώ τώρα -μετά θάνατον- στο μετά θάνατον. Να τον ακούω. Αυτή τη λυγμική απόγνωση ενός νεογέννητου ή ετοιμοθάνατου προτού το κώμα-το ίδιο. Αυτή τη διαρκή υπαρκτική κραυγή. Την αθωότητα του λυρισμού, την τόλμη. Το σπαραγμό. Τον παροξυσμό της αγωνίας. Άρχισα ν' ακούω το ρόγχο του θανάτου. Να τον παρατηρώ από παρουσία σε παρουσία, το πώς η ομορφιά ντύνεται το τραγικό, πώς το τραγικό την αγιότητα, πώς η έξοδος αποκτά τα φτερά που πάντα έψαχνε με τρόπο εναγώνιο, αντισυμβατικό, εκλεκτό. Σχεδόν θεϊκό. Πώς υπήρξε στο ένδυμα ενός σαλού με τη γενναιότητα μιας ακάλυπτης ευαισθησίας. Να θέλω να τον ακούσουν και άλλοι. Να υπάρχει γι' αυτό μέσα στη δική μου χώρα της αλυπίας -τώρα, που έφυγε. Ως περίπτωση αχώρητη. Και δίχως λόγια. Κυρίως αυτό.

Τον θυμάμαι εδώ ένα βράδυ, στην Πτολεμαϊδα, να ευωδιάζει από παντού αυτή η αφόρητη μοναξιά που κουβάλαγε. Μόνος του τραγούδαγε, αυτός και η ψυχή του, το χειροκρότημα των άλλων δεν τον αφορούσε, ήταν, είναι φανερό. Μόνος του τραγούδαγε. Μονολογούσε. Όπως μόνος έγραφε. Μια ψυχή αυθεντικά ποιητική -φλεγόμενη. Και αυτό είναι φανερό.

Θυμάμαι να τον ακούω, τις μικρές αλήθειές του, την Πολυδούρη, τον Ουράνη, τους ποιητές του. Τον είδα μέσα στους στίχους τους δικούς του, στους στίχους των άλλων, να βλέπει την έξοδό του με τη μαθηματική ακρίβεια των ποιητών που γνωρίζουν πάντα και εκ των προτέρων τα επόμενα μέσα από ένα εξαιρετικά συνειδητό ασυνείδητο και ερήμην τους. Κάποτε και με την ακρίβεια σεισμογράφου ή τη συνέπεια ενός καρδιογραφήματος. Επέλεγε ή τον επέλεγαν οι ποιητές και τα ποιήματά τους, ποιος μπορεί με ασφάλεια να απαντήσει.

Πέθανε ένα πένθιμο φθινόπωρο, πρωί όμως, αγνός, καθάριος, πετώντας σε έναν τόπο καινούριο, σε μια γη που ανατέλλει, ως το τέλος μένοντας δίπλα σε όποιον αγάπησε και τον αγάπησε. Τον πήραν οι ποιητές του, οι άγιοί του, κάποιος οπωσδήποτε τον πήρε τον αγκάλιασε, σκέπασε το δάσος αυτό την ερημιά αυτή που ήταν η ψυχή του. Ανέβηκε ως φθινοπωρινή προσευχή.

Πονά κανείς όπως για κάποιον δικό του. Με έναν τρόπο μη εγκεφαλικό, ενστικτώδη, χωμάτινο εντελώς και την ίδια ώρα υπερλογικό απολύτως, όπως είναι η πραγματική αλήθεια.

Ό,τι ακολουθεί έχει να κάνει με μια ανατροπή των όσων γνώριζα ως τώρα. Και με μια αλήθεια που πάει παραπέρα. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω και για τις δυο.

Έχει μια βδομάδα τώρα που έψαξα το “Αρχίζω με το σ' αγαπώ”. Είναι σε εξάντληση. Το ζητούσα επίμονα ένα βράδυ, όταν έπεσα πάνω σε κάτι οικείο. Ήταν το οπισθόφυλλο του δικού μου παραμυθιού μαζί με μια επόμενη παράγραφο. Και από κάτω ή από πάνω “Θάνος Ανεστόπουλος”. Να υπάρχει στο “official” του, αλλά και αλλού. Άρχισε το ψάξιμο σε αυτό το χάος που είναι το διαδίκτυο, ένας λαβύρινθος -όχι χωρίς αγωνία και απορία. Την ίδια ώρα άρχισε να φέγγει η σκέψη και καταστάλαζε η ουσία αυτού που διάβαζα. Πως ό,τι ακολουθεί τα δικά μου λόγια, τα λόγια του Θάνου δηλαδή, έρχεται ως απάντηση. Επεμβαίνει και συμπληρώνει στην ουσία αυτό που έμενε ασυμπλήρωτο, μετέωρο, ακρωτηριασμένο, αν αφορούσε μονάχα την ίδια την ποίηση. Ολοκληρώνει την παραμυθία της τέχνης με τη δυνατότητα που υπάρχει στην ίδια τη ζωή. Μια δυνατότητα που η περιγραφή της συνιστά για μένα απάντηση. Είδε το μαζί των ανθρώπων στην πραγματική ζωή. Αποκωδικοποιώ ίσως ελάχιστα και μέσα σε βρασμό. Στην πραγματική πραγματικότητα όμως των ποιητών αυτά συμβαίνουν. Είναι ο σπόρος μέσα στο χιόνι. Είναι αυτός ο ήλιος που σκεπάζει το χιόνι με τη βεβαιότητα ότι κάπου υπάρχει ένας σπόρος ότι κάποτε ο σπόρος αυτός θα φανεί.

Νιώθω μια παρουσία μέσα από τάφο. Δεν δέχομαι καμιά εκλογίκευση, έστω και αν πέρασα από τα γρανάζια της. Νιώθω ενστικτωδώς και μόνο ότι μιλά μέσα από τον Άδη, τον Απάνω, τον Κάτω, δεν ξέρω από πού, αλλά μιλά, απαντά, υπάρχει, σε ένα παρόν από το οποίο απουσιάζει. Το κείμενο αυτό ταξιδεύει από τότε, 20 Μαϊου του 2015, στο facebook, στο δίκτυο, σε ιστοσελίδες, με τον τίτλο “Η αληθινή αγάπη” ή “Το ταξίδι του έρωτα”, ως ποίημα-κείμενο του Θάνου Ανεστόπουλου που υπάρχει στο “Αρχίζω με το σ' αγαπώ” (εκδόσεις bibliotheque, 2015). Δεν υπάρχει μέσα εκεί τελικά. Πρόκειται για μια λάθος πληροφορία, που όμως χάρη σε αυτήν, βρέθηκα εγώ πάνω σε κάτι που αγνοούσα -στη δική του ανάρτηση- και που δε θα υπήρχε καμιά πιθανότητα να τη δω παρά μόνο ίσως από καθαρή σύμπτωση. Πιστεύω βαθιά ότι οι συμπτώσεις είναι καταστάσεις μεταφυσικές -ίσως και αγγελικές.

Αυτή την αλήθεια των δυο μαζί λόγων ένιωσα την ανάγκη να πω. Την ανατροπή από την ευεργεσία της “επίσκεψης”. Τη βαθιά -μιας πέραν του τάφου- συγκίνησης. Τον ευγνωμονώ γιατί “είδε” αθόλωτα τον καθρέφτη που υπάρχει στο ίδιο το παραμύθι, έλυσε το μυστήριο με ένα άλλο μυστήριο. Ο Θάνος είδε το παραπέρα. Τη δυνατότητα της βεβαιότητας της αγάπης στην πραγματική ζωή.

Αρχίζω με το σ' αγαπώ -και δεν σκοπεύω να το τελειώσω

Thanos Anestopoulos [Official]

20 Μαΐου 2015 ·

Για να μπορέσεις να κάνεις ένα ταξίδι προς τον Άλλον, την αγαπημένη/ο
χρειάζεται να κάνεις πολλές φορές σε κομβικά χρονικά σημεία της ζωής σου,
ξανά και ξανά όσο η αγάπη τους είναι παρούσα και ζωντανή
ένα ταξίδι προς την ενδοχώρα του Εαυτού σου.
Ένα ταξίδι κατ’ ουσίαν εντός λαβυρίνθου,
το ταξίδι του έρωτα και υπό το κράτος του,
Μονάχα που από άλλη ρωγμή εισελαύνει ο ένας και από άλλη και σε έτερο χρόνο ο άλλος.
Οι ψυχές περιπλανιούνται και περιδίνονται γύρω από τον ίδιο άξονα δίχως να ανταμώνουν.
Αν ανταμώσουν, είναι γιατί έχουν πια διασχίσει την κοιλάδα της δοκιμασίας και κατά κάποιον τρόπο άντεξαν.
Είναι γιατί «η σημαία επ’ αυτών ήτο η αγάπη».
Και τότε η σχέση εξελίσσεται σε αγάπη, σε έρωτα και μπορεί να κρατήσει.
Ενώνονται δυο ζωές, οι οποίες όμως δεν γίνονται ποτέ μια! Κι αυτή είναι η ομορφιά. Το ζητούμενο.
Τότε οι δυό άνθρωποι είναι καθρέφτης ο ένας για τον άλλο χωρίς ναρκισσισμό αλλά από αληθινή αγάπη, με τον έρωτα να τους επισκέπτεται στις κομβικές στιγμές ευτυχίας τους χωρίς να γεννάει κενά φόβου ,ανασφάλειας ,εξάρτησης, κτλ. Παρά μόνο κατανόηση, ασφάλεια, γνώση, εμπιστοσύνη, ισορροπία, ελευθερία και σεβασμό του ατόμου. Η αληθινή ΑΓΑΠΗ.