Νερά απαρηγόρητα μες σε τοιχογραφία φθινοπώρου που μοιάζει άνοιξη κι οι Άγιοι οι ποιητές να χαρμολυπούν που τους πήρες στο κατόπι. Και να' ρχονται οι λέξεις σου από τον κόσμο τον παλιό που κορφολόγαγες κι αχθοφορούσες, ελιές και χώμα και νερό και "πήματα", όπως θελήματα που δεν ήταν ακόμα ξετελειωμένα.
Διαβάζω τρεις στίχους σημαδεμένους χρόνια από 'να "κυπαρίσσι" που 'ταν η μάνα. Τώρα και συ τι δέντρο να ΄γινες αναρωτιέμαι. Νιώθω πως λυγαριά, δίχως να ξέρω και γιατί. Και τούτες οι αράδες, σήμερα Ψυχοπαράσκευο εδώ στη Μακεδονία και που σε βρήκα άξαφνα στον Κάτω, πουλί απάνω του ή και προσφάι.
Δεν είναι μόνο η φωνή που ανεπιστρεπτί. Είναι προπάντων η ζώσα ψυχή. Τρεις μήνες ήδη πια.
Και το Ψυχοπαράσκευο με ζυμωμένο πρόσφορο
τούς πάει τα χαιρετίσματα
απ' τον απάνω κόσμο.
ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, ποιήτρια
1960-Ιούλιος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου