ἦν δε ἐν τῷ τόπῳ κῆπος: κομμός Β' και στάσιμο Γ'

«Θάπεφτε, δεν άντεχε άλλο το Σταυρό.

Και θάπεφτε πολύ νωρίτερα

αν δεν Τον έβλεπε η Μητέρα Του.

Όταν Τη διέκρινε ανάμεσα στο πλήθος

πιέστηκε όσο μπορούσε,

συγκέντρωσε όση δύναμη μπορούσε

και πέρασε από μπροστά Της σταθερός κι’ ακμαίος,

μ’ ένα αδιόρατο κιόλας χαμόγελο.

Ελπίζει να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου,

προσεύχεται να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου

(«Αυτό, τουλάχιστο, Πάτερ μου»!).

Δε σκέφτεται τη Σταύρωση,

τίποτ’ απ’ όλα τ’ άλλα δε σκέφτεται,

μονάχα το στρίψιμο»

 ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

ΣΤΑΣΙΜΟ Γ'

1.

Εκείνη η κοπέλλα

που Του σπόγγισε το πρόσωπο με το μαντήλι της,

εκείνη η κοπέλλα

που αντικατέστησε τη μάννα Του!

2.

"Εν πάση περιπτώσει να μην ξεχνάμε

πως γυναίκα ήταν που Του σκούπισε τον ιδρώτα,

να μην ξεχνάμε πως από γυναίκα θάναι

το μόνο ενθύμιο που θάχη από εμάς»

3.

«Όχι εκείνη την πονεμένη φωτογραφία

που της χάρισες, Χριστέ μου,

να τη βασανίζη σ’ όλη της τη ζωή.

Έπρεπε να βρης λίγο χαμόγελο,

έπρεπε για το χατήρι της να βρης λίγο χαμόγελο»

4.

«Φοβάμαι πως δεν θάχης τίποτ’ άλλο να θυμάσαι από εμάς

παρά μονάχα εκείνη την κοπέλλα

που Σου σκούπισε το πρόσωπο»

5.

«Εκείνο το σκούπισμα του προσώπου Σου

να τόχης πάντα στην τσέπη Σου, Κύριε,

να μας θυμάσαι»

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ