ἦν δε ἐν τῷ τόπῳ κῆπος: στάσιμο ΣΤ'

[Δημήτρης Άνθης, Παναγία. Λευκή συμφωνία, 1980-1986]

Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ

Ό,τι αισθάνθηκαν τότε: δεν είναι γλυκό

πέρα από κάθε μυστήριο

και πάντα ακόμη επίγειο:

όταν Αυτός, κάπως χλωμός ακόμη απ' τον τάφο,

ελαφρύς, καθώς εκπλήρωσε το Χρέος, ήλθε κοντά της:

παντού επί γης Αναστημένος.

Ω, κοντά της πρώτα. Τι απερίγραπτη ίαση βρήκαν κι οι δύο.

Σίγουρα, ίαση ήταν.

Και δε χρειάστηκε καν με δύναμη ν' αγγιχτούν.

Για μία στιγμή και μόνο

το χέρι Του, που εντός ολίγου έβαινε

στην αιωνιότητα, ακούμπησε στον γυναικείο ώμο.

Και άρχισαν γαλήνιοι,

καθώς την άνοιξη τα δέντρα,

κι αιώνιοι συγχρόνως,

την Εποχή της έσχατης Κοινωνίας τους.

 ΡΑΪΝΕΡ- ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ