[Δημήτρης Άνθης, Παναγία]
«Κύριέ μου,
έτι άπαξ αν ειπώ, μη οργισθής μοι.
λέξω σοι ο έχω, ίνα μάθω παρά σου πάντως ο θέλω.
αν πάθης, αν θάνης, αναλύσεις προς εμέ;
αν περιοδεύσης συν τη Εύα τον Αδάμ, βλέψω σε πάλιν;
αυτό γαρ φοβούμαι, μήπως εκ του τάφου
άνω δράμης, τέκνον, και ζητούσά σε ιδείν
κλαύσω, κράξω. “πού εστιν
ο υιός και θεός μου”;»
ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ
«Καταλαβαίνω, Κύριε, την αποστολή Σου,
καταλαβαίνω τι επρόκειτο ναν’ οι μαθητές Σου,
όμως είμαι βέβαιος πως πριν τους δης εκείνους,
όμως είμαι βέβαιος πως μόλις αναστήθηκες
θα πέρασες πρώτα-πρώτα μια στιγμούλα απ’ τη Μάννα Σου,
θα πέρασες μια στιγμούλα να σε δη η Μάννα Σου
(-Μητέρα, άνοιξε, Εγώ είμαι!)
κι’ ας δεν το λεν οι Ευαγγελιστές,
κι’ αν άλλα μετρούσαν για την αποστολή τους,
αν αυτό τ’ ανθρώπινο δεν τους ενδιέφερε,
αν δεν τους ενδιέφερε
που Σου παρέμεινε λιγάκι αυτό τ’ ανθρώπινο»
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή